ZNÓW BYĆ NIE MOGŁEM

Znów być nie mogłem z Tobą,
nawet po Twojej śmierci.
Nie licząc się z żałobą
kazano mi się wiercić.

Wciąż czynić mi kazano
czynności bez znaczenia,
a ja bym chciał pod ścianą
poszukać Twego cienia.

A ja za Twego głosu
chciałbym podążać echem,
wspomnieć jak srebrnych włosów
rozczesywałaś wiechę.

Lecz mi nie było dane
choć trochę, choć nieśmiało...
Jak dawniej, gdy w nieznane
zawsze coś w świat mnie gnało.

Ciągle Cię opuszczałem,
i trwać musiałaś sama.
Smutek był Twym udziałem,
a mym - tęsknoty dramat.

Zwalniałaś mnie ryczałtem,
i w swojej kawalerce
trzymałaś drzwi otwarte
szeroko, tak jak serce.

A teraz, gdy kazałem
Ci czekać tuż po zgonie,
czy dawnym rytuałem
znów staniesz po mej stronie?

Przygarniesz swą dziecinę
z niedobrym jej nawykiem?
Nie byłem dobrym synem,
złym jestem żałobnikiem.