UMARŁAŚ

Umarłaś, z Tobą umarł świat
ten, który mi stworzyłaś,
który miał wszystko oprócz wad
- kraina szczęsna, miła.

Uczyłaś mnie jak przezeń iść
uśmiechem, słowem, gestem.
Już tego świata nie ma dziś.
Tylko ja jeszcze jestem.

Czy to Ty popełniłaś błąd
dając mi raj na ziemi,
czy ja, pochopnie czyniąc sąd,
że to należy się mi?

Ty mi zniżałaś każdy próg,
i przychylałaś nieba,
i prostowałaś każdą z dróg,
czuwałaś, bym się nie bał.

Mogłem to odczuć raz po raz,
winienem się spodziewać,
lecz nie umiałem, bo mi las
wciąż przesłaniały drzewa.

Dawałem wodzić się za nos
bezbrzeżnej Twej miłości,
aż nadszedł ten okrutny cios,
co duszę czernią mości.

Spod nóg usunął mi się grunt,
i niebo sponad głowy,
w sercu mam żal, i ból, i bunt,
i słuszny gniew marsowy.

Gdybym w Twym świecie mógł być znów,
Ty byś mówiła do mnie,
a ja bym słuchał Twoich słów
wypowiadanych skromnie.

Mówiłabyś mi: czemu żal
i serce łka zdrętwiałe?
Zamiast rozpaczać raczej chwal
co było twym udziałem.

Mówiłabyś mi: uśmierz ból,
który ci duszę rani.
Żyłeś przez cały czas jak król,
nie waż się skarżyć na nic.

Mówiłabyś mi: hamuj gniew,
idź za przykładem bożym.
Zamiast psuć sobie w żyłach krew
próbuj świat lepszy tworzyć.

Wzięłaś swój świat na tamten świat,
tam się nim cieszyć będą.
A ja przez resztę moich lat
żyć będę Twą legendą.