SMUTNO MI

"Smutno mi, Boże",
rzekł raz poeta
gnębiony przemożną troską.
W żałoby porze
trwa moja pieta.
Dlaczego, na litość boską?

Świat idzie dalej,
naprzód się toczy,
a u mnie wszystko stanęło.
Pomnę jej stale
otwarte oczy...
W nich boskie zniszczone dzieło.

Bóg daje życie,
i je zabiera,
szaleństwo jest w tej metodzie:
wczoraj w rozkwicie,
nicością teraz.
Jak można się z tym pogodzić?

Czemu nam dałeś
zdolność myślenia?
Nie mogłeś już zrobić gorzej.
To jest wspaniałe,
i... nic nie zmienia.
Jakże mi smutno, mój Boże!