ODESZŁAŚ II

Odeszłaś, bo było trzeba,
nie można tak ciągnąć stale.
Puściłem Cię samą, przebacz.
Zostałem z palącym żalem.

Wnet chciałem biec Twoim śladem,
z pewnością, że Cię dogonię,
lecz ślad nie znalazł się żaden
po mojej istnienia stronie.

Musimy czekać oboje
aż czas zatrzyma się przy nas,
gdy z olimpijskim spokojem
moja wybije godzina.

Ta chwila jest niedaleka,
nadejdzie nim się obejrzę,
więc proszę, Ty tylko czekaj
nadejścia godziny tejże.

Czas ciągle płynie swym nurtem,
bo nie potrafi inaczej.
Płynę z nim, wsparty o burtę
mej życia łodzi tułaczej.

W końcu zarzucę kotwicę
w mojej ostatniej przystani
gdzie burze i nawałnice
już nie dosięgną mnie za nic.

Trafię tam kiedyś, a jeśli
dziś nie wiem jak i którędy,
wiem, że tam wszystkie przekreślisz
moje pomyłki i błędy.

I póki jeszcze oddycham,
póki krew grzeje mi kości,
w mym sercu nutka łka cicha.
To piewca Twojej miłości.