NARESZCIE

Nareszcie będziemy razem
po tylu, tylu dniach,
od kiedy losu nakazem
śmierć weszła pod nasz dach.

Od śmierci mocniejsze życie
ujęło mnie za kark,
i w nurtu swego korycie
więziło mimo skarg.

Musiałem się z nim borykać,
musiałem ulec mu,
bo śmierć raz tylko dotyka,
a życie dzień po dniu.

Czy zdołam odnaleźć drogę,
z której mnie zepchnął wiatr?
Prowadzi ona rozłogiem
tam, gdzie się kończy świat.

Tam tylko mogę Cię spotkać
gdzie z życiem śmierć ma pakt.
Wokół wspólnego środka
każde swój spełnia akt.

Zbyt długo byłem daleko.
Choć uczuć dzierżę kiść
opadło nań zwłoki wieko.
Na oślep muszę iść.

Wiem jednak, że zdołam dotrzeć
bo cel jest wszak tuż, tuż.
Kochanie moje najsłodsze,
Najdroższa, idę już!

Jak dawniej, jak do tej pory,
rozmowy będziem wieść,
przeróżne żarty, humory,
oraz poważną treść.

Kiedy się wreszcie spotkamy
powszechny łamiąc trend,
I syna miłość, i Mamy,
strzeli jak młody pęd.

Gdy już się narozmawiamy
i trzeba będzie iść,
i syna miłość, i Mamy,
zalśni jak świeży liść.

A gdy się już pożegnamy
każde w swój weźmie świat
Ty syna miłość, ja - Mamy,
jak rozwinięty kwiat.

Nagrobnym złączeni głazem
jak mostem brzegi dwa,
zawsze będziemy już razem
bo miłość wiecznie trwa.